اول کهنگی

تو بهتر شیر می دادی

گر چه من حیوان بودم

و خونت را پدر

می ریسیدم.

من اول انبساطم

اول درخت

جای ربط بی نقطه ی

زمان .

من اول زن بودم

گر چه تنم را کرم خورد

وماه

با خندیدنش خود را کشت.

من من اول

چقدر خوب می دید عکس قاب شده ی آینه ام را

آهایییییییییی" خط استوا :کمر زمین را ول کن

ما ترکیدیم.

لبهای بسته ی تکرار

زمزمه ی کوسه خوار

فریاد کنید : آخم توشه ی راهم

نازم نغمه ی سازم.

با این همه از یاد نبرده ام پدر

ای کاش تو مادر بودی اما

نه نه ...

اگر تو هم مادر بودی پدر

باز مادر میشدی

و من

دلم برای پدر یخ می زند

در این تابستان بی مغز .

چرا پدرم خوشگل نمی مرد

من صدای هارت و پورت درونش

را می شنوم .

تاول خودکارم بوی تو میدهد جوراب

پس من کهنه

من اول کهنگی ام

گر چه تازه عکاس شده ام.