نمایشگاه 1+12 و معنای زندگی

نمایشگاه عکس  1+12 را دوست داشتم. البته علاقه‌ام به این نمایشگاه بیشتر هم شد که از برگزار کنندگان شنیدم عکس‌ها را خود عکاسان انتخاب کرده‌اند. یعنی با سلیقه‌ی خود  عکاس پنج اثر ارائه شده بود. می‌شد بفهمی این سیزده عکاس کدام کارهایشان را بیشتر دوست دارند و این مسیر را تا به حال چگونه طی کرده‌اند برایم تازگی داشت. البته در این نمایشگاه چند عکاس موفق استان شرکت داشتند که نمایشگاه را دیدنی‌تر می‌کرد. حسام الدین انصاریان. حسن بردال. روح‌الله بلوچی. عبدل‌حسین رضوانی. سید علی هاشمی. امیر مینابیان. منصور وحدانی. انوشیروان ملایی‌پور و دوستان دیگر شرکت کننده عکاسی را جدی دنبال می‌کنند. من در این نمایشگاه کارهای حسن بردال را بیشتر دوست داشتم. عکس‌هایی که برای  من حرف داشت. در هر پنج اثر بردال بر تنهایی تاکید شده بود در عین اینکه  به عناصر حیات هم اشاره‌ای داشتند. آثار بردال یک نشان عارفانه با خود داشتند. کودکی تنها در آب. پرنده‌ای تنها در آسمان. لاستیک تنهایی در خاک. قایق شناور بی سوار. ماه لاغر در سیاهی بیکران... همه موجودات در این دنیای بزرگ و در هر شرایطی تنها هستند. خواه زنده جان خواه مرده جان. . همه راه‌ها به یک جا ختم می‌شود. همه ما یکی هستیم. همه تلاش‌ها برای یک هدف است. این آثار نشان می‌داد بردال از مرحله به مرحله‌ای دیگر رفته و  حالا این‌گونه جهان بینی‌اش را به شعور چشم مخاطب تحمیل می‌کند.

چهار اثر دیگر حسن بردال در  ادامه مطلب