تئاتر هنر مردمی یا جشنواره ای؟

 

چند سالی هست که تئاتر هرمزگان در جشنواره‌های داخل و خارج از کشور به صورت جدی مطرح می‌شود. هنری که تنها مختص به مرکز استان نیست و از شهرهای دیگر هم تئاترهای قابل توجهی در جشنواره‌های مختلف حضور دارند. نمونه‌اش همین سال جاری است.  نمایش‌های "من خدا را دوست دارم"  و "جای پای خالی" امین سالاری [بندرلنگه] در روسیه اجرا خواهند شد. "حقیقت العشق فی برهوت المعرفت" ابراهیم پشتکوهی [بندرعباس] - نمایش "بفشار خراشنگم را" حسین غلامشاهی [میناب]، "بی‌بری" علی‌رضا داوری [رودان]، "یرما با تشت خالی" مهران محمودزاده دهبارزی [رودان]، در جشنواره بین المللی فجر. اینها نشان آن دارد که در زمینه تئاتر از برخی استان‌ها پیشی گرفته‌ایم و حالا در کشور صاحب جایگاه شده‌ایم. اما جای جدی نگاه کردن این گروه‌ها به اجرای عموم تئاتر در هرمزگان خالی است. نگاه به تئاتر  به واسطه سیاست‌های کلی دستگاه‌های فرهنگی  راهی رفته که تئاتر را تنها در جشنواره‌ها ببینیم. این یعنی هنر تاثیرگذار تئاتر را اخته کردن! یعنی نمایش برای تعدادی مشخصی هنرمند که مخاطب جدی جشنواره های هنری هستند و عموم هیچگونه سودی از هنر این گروه‌های صاحب ایده نمی‌برند. هنری که برای هنرمندان است و هیچ گوشه چشمی به مردم جامعه‌اش ندارد. هنرمندانی که ماه ها تمرین می کنند تا نمایشی را به سرانجام برسانند نباید در یک یا دو اجرا پرونده‌ی کار را ببندند. فکر می‌کنم حالا وقت آن رسیده که مردم را هم میهمان این سفره‌ی هزار رنگ تئاتر کنیم!