عاشقیت یک مرغ

"عاشقیت یک مرغ" به کارگردانی اسماعیل پاکدامن را می‌توان پوست اندازی پاکدامن کارگردانِ اثر نام برد. این نمایش ارائه جدیدی از دل مشغولی‌ها پاکدامن است که بی‌واسطه از پیشینه‌ی تئاتری او قالب جدیدی را مطرح می‌کند. قالبی که بیشتر از آنکه منطقی و با برنامه ریزی شکل گرفته باشد، احساسی است. فاصله زیاد این اجرا با اجراهای پیشین اسماعیل پاکدامن نشان از آن دارد که این کارگردان به ابعاد تازه‌تری در فرم رسیده است که جسارتش را هم دارد که خالصانه آن را با مخاطبش در میان بگذارد. همه‌ی آدمهای این نمایش به نوعی زائیده خیال کارگردان است. به نظر می‌آید بازیگری؛ نور پردازی ؛طراحی لباس؛ موسیقی و هر چه در این اجرا می‌بینید حاصل فکر کارگردان اثر است. به پاکدامن و همه عوامل این اجرا خسته نباشید می‌گویم.

پی‌نوشت: من کمی نگران آن مرغ و لاک پشت نمایش هستم. کاش می‌شد جایگزینی برای آنها پیدا کرد.