29 آذر سالروز درگذشت ناصر عبداللهی خواننده ی نامی هرمزگان است. به همین بهانه نوشته ای که سالهای گذشته در مورد ناصر نوشته ام را اینجا باز نشر می کنم:
ناصر عبداللهی تا پیش از مرگش در بندرعباس هم طرفداران سرسختی داشت
هم مخالفان سرسختی. اما پس از مرگش بسیاری مخالفان قدیم او تغییر موضع
دادند و حالا هوادارانی منطقیاند. ناصر عبداللهی بیش از آنکه به شخص یا
گروهی متکی باشد ،با اتکا به استعداد ذاتیاش توانست میان خواندگان پاپ
ایران صاحب نام شود. ترانه مینوشت،آهنگ میساخت ، موسیقیاش را تنظیم و
اجرا میکرد و با حس مردم داریاش ، کنسرتش را میگرداند. تواناییهای ناصر
موجب شد تا پیش از هر هنرمند شهرستانی، روند مطرح شدن در پایتخت را طی کند
و خیلی زود به ستاره پاپ آن روزهای موسیقی ایران تبدیل شود و چند آلبوم
موفق و پرفروش را ارائه دهد. ناصر جریانی بود در بستر منزوی هنرمندان
هرمزگانی. او برخلاف برخی از هنرمندان بندرعباس روحیهای اجتماعی داشت و
هنر خود را در جامعه تعریف میکرد. (( عشق است )) -اولین آلبوم رسمی ناصر
عبداللهی- به اعتقاد بیشتر کارشناسان موسیقی، بهترین آلبوم او است. ترکیب
ناصر، محمدعلی بهمنی و پرویز پرستویی و حضور افرادی چون فریدون شهبازیان،
محمدرضا عقیلی، محمدرضا چراغعلی، بهنام ابطهی، شادمهر عقیلی در این آلبوم
در نوع خود متفاوت و جالب توجه است و همه اینها مهر تاییدی بر قابلیت های
ویژهای ست که ناصر داشت. زمانی که خوانندههای سرشناس چون محمد اصفهانی.
خشایار اعتمادی. امیر کریمی و ...که بدون خلاقیت و با تقلید از دیگران
آلبومهای خود را روانه بازار بیمار موسیقی ایران میکردند، صدا و تکنیک
ناصر نظر همه دوستدارن و منتقدان موسیقی پاپ را به خود جلب کرد . صدایی که
تنها به ناصر عبداللهی تعلق داشت. صدای
جذاب ناصر خیلی زود در ایران از هر خانه، اتومبیل و رستوارنی شنیده شد و
بسیار طرفدار پیدا کرد. در آلبوم بعدی ناصر -"دوستت دارم" -عوام را بیشتر
از خواص در نظر گرفته بود. آلبوم "دوستت دارم" با آهنگ ناصریا مشهور شد و
خیلیها از آن به بعد ناصر عبداللهی را با همین نام ناصریا
میشناختند. این اولین باری بود که در یک آلبوم رسمی بعد از انقلاب ترانه
بندرعباسی خوانده میشد. و بدین ترتیب مردم با گویش بندرعباسی آشنا شدند و
بعد از آن سهیل نفیسی، رضا صادقی، غلامرضا صنعتگر، کیوان توحدی، حسن پیغان
و ... با خواندن ترانههای بندرعباسی تفاوت گویش بندرعباسی با بوشهری و
خوزستانی را به مردم ایران شناساندند. ناصر عبداللهی هموار کنندهی راه
دشوار خوانندگی در پایتخت برای بندرعباسی ها بود. او بعد از
این، دو آلبوم دیگر به نامهای "بوی شرجی" و "هوای حوا" را روانه بازار
کرد. که مورد استقبال مردم قرار گرفت ناصر فرصت نکرد کارهای ضبط شدهی
دیگرش را منتشر کند ،((ماندگار)) و(( رخصت ))مجموعهای از کارهای آمادهی
ناصر بودند که آلبوم ماندگار منتشر شده و آلبوم رخصت مراحل نهایی انتشار را
طی می کند. ناصر عبداللهی در اوج شهرت و توانایی به دلایلی که برای برخی
همچنان نامعلوم است از این دنیا رفت تا یک شمع دیگر هرمزگانی در سکوت خاموش
شود.