کمی درباره درد مه!

"درد مه" اولین آلبوم رسمی محسن آزادبخش است. آلبومی که برخلاف تک آهنگ‌های منتشر شده‌اش با استقبال خوبی روبرو نبود. "درد مه" شش تراک دارد که چهار تراک آن ترانه‌هایی هستند که با گویش محلی بندرعباس خوانده شده و دو تای دیگر آن نه. پیش از این آهنگ "لوو رودخونه مینو" و "کاشکه یه دفه جوون مبو" و چند کار دیگر از آزادبخش به صورت غیر رسمی منتشر شده بود. بندرعباسی‌ها محسن را با کار "لوو رودخونه مینو" می‌شناسند. آهنگی که اگر چه هنوز جا برای بهتر شدنش بود، اما به چند دلیل اساسی، کار قابل دفاعی است. اول اینکه تفاوت زیادی با دیگر آهنگ‌های منتشر شده در بندرعباس داشت و این تفاوت با مسیر موسیقی این خاک سازگاری کامل دارد. دوم قدرت خوانندگی و خلاقیت آزادبخش،توانایی حنجره‌اش در ارائه تحریرهای مختلف کار . سوم به کارگیری از نقاط مشترک موسیقی استان با موسیقی بلوز راک. محسن آزادبخش یکی از معدود خواننده‌های هرمزگانی است که به توانایی حنجره‌اش مشرف است و زیر و بم‌اش را می‌شناسد. در کارهایی غیر رسمی‌اش این توانایی بالقوه بالفعل می‌شدند،اتفاقی که در آلبوم "درد مه" خیلی کم شاهدش هستیم. یا اگر  هست در تنظیم الکترونیکی کار محو می‌شوند. اولین چیزی که بعد از شنیدن آلبوم به ذهن می‌رسد تنظیم آهنگ‌هاست. تنظیم خود محور و دیکتاتور، آلبوم "درد مه" را مسموم و غیر قابل هضم می‌کند و تا جایی پیش می‌رود که صدای خواننده را تحت الشعاع خود می‌گیرد و میزان اثر گذاری خواننده را کم می‌کند. تنظیم باید برای بهتر شدن آهنگ باشد و موسیقی را متعالی کند نه اینکه زیبایی ذاتی آهنگ را فدای حضور خودش کند. ترانه‌ها هم نواقصی دارند. در ترانه "اگه نه اگینی" جایی که می‌گوید: توی برگشت سر راهت یه تا خار انوسم. برای خار واحدی تعریف می‌شود که نادرست است. یا در ترانه "ره و تموم بو" آنجایی که می‌گوید:بدون به زندگیم عقرب تو بودی. برای عقرب نقشی در زندگی قائل است که صحیح نیست. در ترانه "اشک" آن جایی که می‌گوید: حالا که رفتن مد شده خدا بشه پشت و پناهت. نسبت دادن مد برای رفتن و تنها نهادن نچسب است. ویژگی مهمی که برخی از ترانه‌های آلبوم دارند ساختار خلاقی است که دست آهنگساز را برای ساخت آهنگ باز می‌گذارد. استقبال کم از آلبوم را می‌شود به فال نیک گرفت تا محسن آزادبخش در کار بعدی وسواس بیشتری در انتخاب‌هایش داشته باشد.