خواجه‌عطاء دیگر مایه افتخار نیست!

 

من رشته هندبال را ۶ سالگی شروع کردم. وقتی می‌خواستم برای ثبت نام در  باشگاه خواجه‌عطاء بروم؛برادر بزرگم همراهم بود. پیراهن ورزشی قرمز، (با یک شماره ۷ بزرگ) که مادرم دوخته بود را به تن داشتم. تا به حال چند بار تمرین هندبالیست‌های باشگاه را از دور دیده بودم. مربی مصطفی غلام‌شاهی و غلام‌رضا عرب کمک‌اش بود؛ که هر دو از اهالی قدیمی محله بودند. باشگاه خواجه عطاء آن زمان باشگاه فعالی بود؛ به طوری که در همه رده‌های سنی تیم خوب داشت؛ از نونهالان گرفته تا بزرگسال. مسابقات هندبال در بندرعباس به صورت مستمر برگزار می‌شد و همه تیم‌های بندرعباسی بسیار با انگیزه بودند. من که قد و قامت بلندتری نسبت به هم سن و سال‌هایم داشتم خیلی زود در تیم نونهالان بازیکن ثابت و بعدش کاپیتان شدم. تعداد ما ۵۰ نفر بود که همه از اهالی محله خواجه عطاء بودیم.۱۲ نفر از ما در تیم‌های منتخب استان بازیکن ثابت بودند. غیر از ما ۵۰ نفر حدود ۲۰نفر تماشاگر ثابت تمرینات ما بودند. باشگاه محله ما مثل مدرسه دوست داشتنی بود که همه خواجه عطایی‌ها به آن افتخار می‌کردند. زمان تمرین مادرها خاطرشان از پسرک‌های کنجکاو و بازیگوش‌شان آسوده بود؛می‌دانستند که جای امن و سالمی هستند. حالا باشگاه خواجه عطای بندرعباس هیچ تیم هندبالی ندارد و همه‌ی بازیکن‌های سابق تیم؛ ورزش را رها کرده‌اند. حالا خواجه عطاء محله‌ی شده که هیچ‌کس به آن افتخار نمی‌کند...  

عکس مربوط به تیم منتخب دانش آموزان مقطع راهنمایی هرمزگان در سال ۱۳۷۴است. 

ایستاده از راست:‌ رسول نیرومند(مربی تیم)کیوان شاهی(باشگاه نایبند)محمد سالاری(باشگاه نایبند)مجید جمشیدی(باشگاه خواجه‌عطاء)مرتضا جمشیدی(باشگاه خواجه‌عطاء)ناصر مرادی(باشگاه خواجه‌عطاء)امجد(سرپرست تیم)// نشسته از راست: هادی جعفری(باشگاه خواجه‌عطاء) حمید جعفری(باشگاه خواجه‌عطاء)علی توحیدی(باشگاه خواجه‌عطاء) الیاس نیکخواه(باشگاه خواجه‌عطاء)